İbrahim Hakkı Gündoğan

aycan sen hocanın şiirlerini ekleyince bende ekliyeyim dedim şiirler altta

Aşk Yaz

aşk yaz.. dolu dizgin
ilk damarı keserek
yere, göğe, dile, düşe aşk yaz..

önce direnmeyi öğren
dilenciysen
başkasına mıhlanır ömrün
şehir yutar
aç ayılar masumdur şehirden
şehir deyince kalbur zaman içinde
in cin ve bizimkiler..
şehirdir çünkü aşk nedir bilmez! .

aşk yaz
uçak sesiyle korkutuluyoruz
dalına muska taktık fabrikanın da
alafranga bir yağmur krom
hadi uranyuma yaz beni
sen aldırma aşk yaz..

kılını kıpırdatmıyor yosma
dağarcığım geniş
sözün kılçığı çok
aşüfteye meze olmam, olmam işte
sokak dağa taşınsın
rüzgar özgürdür
rüzigar / aşk yaz..

toplansın işçiler nümayiş yapsın
sırtlasın tarlayı köyün terlisi..
kılıcı kesen çağ ukala
aldırma / aşk yaz..
aşk yazmakla yetmez
yaşa aşkı bir bir..
duman ol sanayi artıklarına inat
zaman ol vakti tak peşine
yaşa aşkı ceylanlar gibi
vicdansız bakışlar
doğrutmuşsa da göz, gez, arpacık
yaşanır be..

aşkı yaşa doya doya..

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Beni Sor

beni kime sorarsan hain diyecekler
kuma sorsan eriyecekler
küle sor
duman duman uçuşacak sözleri
yola göm ki duman kabul olsun
yola göm
neden dön demesini bilmeyen
dudaklar taşıyorsun
hasretin dağı yaman vurur kışıyla
bir hışımla gelişin adını
aşk koy
kalbinde lav saklamak nerden çıktı
ne kadar kışlayacaksan
yol uzun
gün çok kısa
uğraşma elin günün yokuşuyla
beni suya sor
ve su gibi genç kal ey sevgili

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Çıkar Dikenlerimi Hekim

kefenim alevden olsun
ben közün tiryakisiyim
bir kızıl meydandır içtiğim ve döktüğüm
yalnızlıktan üşüyenler yüreğimdedir
kimsesizler avucumda
her an bir kıyamettir gördüğüm
gidiş damarlar dolusu ferman
ve atını kamçılayan şah
yüküm çok
hüküm çok
nallara esir gider yazım
ayaklarım kördüğüm
çıkar dikenlerimi hekim
yeni basılacak dikenler beklemekte
çaresi: gideceğim.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

İstanbul'un Ortasında

boğazın tam ortasında
gecenin tam ortasında
istanbul'un tam ortasında
yetimliğin oltasında
bir ben varım
bir de yine ben
ve ben
bir de gölgenin gölgesi kadar
gölge benim gibiler
istanbul'un tam ortası bir de...

düşlerimi o yüzden bırakırım kubbelere
gök yaparım kubbeleri o yüzden
vapur akşamlarında
martılarla yatarım
nikahlanırım istanbul'la
yeditepeye baş koyarız ikimiz
dilek tutsun diye garipler
tam göbeğine dikilitaş koyarız
istanbulu oyarız

boğazın yalı kadar kenarında
yalnızlık kadar kenarında
martılar kadar
sandallar kadar
dalgalar kadar kenarında
içi dışı benim olan
içim dışım olan
istanbul var
çöl yangınında
elimdeki su kadar
yangınımı bilir istanbul
o yüzden ağlar.

istanbul vefaya özlem
sokağıyla bağlı
istanbul nazlı
sadabad'ın dili olsa da dese
beyoğlu bu bir yol bulsa da gelse
çırağan sabahları sarhoştur
herkese
kaftanına hükümdar eli değmiş
bir hüzzam beste
sultanım yatağımız denizden
yıldızları annam işler yorgana
rüyalar gül deste.

o rüyanın haliç yakasında
karaköy yakasında
işportacıların yakasında
galata'nın arkasında
dünyayı içine alan bir dünya
çan sesi ile ilk gong
hadi başla ezan dercesine
tüm sinelerden daha derin
iç içe bir sine
istanbul'un iki yakasında.

istanbul'dan örnek alınır cennet
fasl-ı erguvan başlar
efsunkardır her şey
gizemdir her yer
itri'yiyadeden martı sesinden
tükenmez bir ney
kutsaldır mey
adem bu çamurdan doğdu
diyesim gelir
mekke'yi koyarak baş ucuma
istanbul'u tüm şehirler adına
giyesim gelir.

tahtlar kesmecedir
yollar çekmece
efkar dolar harem akşamları
inceden ince
hazarfen ahmet çelebi uçar da
konması nasıl, nice
şerefe kalkılır şerefelerde
su ve toprak burada
nikah kıymıştır
söz böyle bitmeli bence.

(İstanbul,26/4/2005)

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Kimse Bilmeyecekti

neden çekildim karlı dağlara
neden çekildim yalın ve yalçın
neden kızıl, buzul ve sır çekildim
bir sen bileceksin
sen gittin, kimseler bilmeyecek.

gülüşüne bir beni ekleseydin
kışıma kara vakitler ekledin.

yollara külün döküldü demeyesin
kanadım yalnız başına seyrediyor
ben rüzgarım bilesin
ve her zerrem toprağa değiyor
güle selam olsun..

avucumda emanetin var
kalbimde ne’n var biliyorsun
önümde yalçın yokuşlar
dönüşüm uçurumlara değiyor gülüyorsun.
XXXXX
sür zamanı delifişek bir netrön bombasına
daya alnıma
dayandığım ve güvendiğim ne varsa
ve ne varsa kutsadığım
hepsinin adına..

sözlerim bir donuyor, bir alev alıyor
ateşin içinden çıkıyorum
ateşin içine giriyorum
zirveler büyütürken aciz
düşerken vakurum.

neden sarnıcımda su bırakmadım
neden bohçamı dağıttım
dil dil, bakış bakış, yürek yürek
neden damlayı okyanus yaptım
gönlümü fanus
bir sen bilecektin
sen gittin, kimseler bilmeyecek..

zemheride cemre, tuzda şeker
biberde bir tatlı yakış
ümmiyim diye herkes alaya alıyor
ilme kim pranga geçirebilmiş
kalp nerde, aşk nasıl
göz kimin hayaline yar
kim bilebilmiş..

git öylesine oku ki
içimde boş mekan kalmasın
öylesine tat ki çığlığı, nidayı, iniltiyi
yalnızlıklar ısdırablanmasın.

güneş yine doğacaktır
geceyi alacaktır kucağına bir çılgın korku
beni yalınayak yürütecektir
bir asır, her asır
masum bakışlar aşkına
bir sen bilecektin..

dağlar kızıl yandığında
kara kışa batıracaktı lokmamı sabah
ağlatacaktım gitmeyi
çılgın bir aşkla dönecektim
taş ile toprak arasında
dağ ile gök arasında
ışığın tam ortasında tek
sen bilecektin..

bir yağlı urgan, bir çarmıh, bir giyotin
bir zindan
gel git sallandığımı görecektin
bir sen görecektin..

neden çekildim alevin dumanı gibi
gök şimşek yer fırtına
neden çekildim
zerrenin içindeki küreden yana
sana bunları tek tek diyecektim
tek sen bilecektin..
sen gittin..

İbrahim Hakkı Gündoğdu

şimdi bunlar sizin hocanızınmı

evet hocamın kitap çıkacak kadar şiiri bikaç dergide yayınlanan resimleri ve evde yayınlanmamış resimleri var ayrıca kitap yazıyor ... aslında benim hocam tam denilemez babamın hocası diye bilirim
babamın hocası benim hocam google dan aratırsan başka yerlerde de var bu şiirler hatta bikaç şiiri biri tarafından türküye çevrildi

Migren Kaldırımlar

içimi acıtıyor bu kaldırımlar
yüreğimi delip delip geçiyor
niceler geçiyor
yalnız,mahzun ve
çığlık yine çığlık
yetim ve çılgın
hayaller geçiyor
yelken pranga kanat
nefes ölüm ve bahar
baharın gece yangını
alevler öyle görklü geçiyor ki
gözlere köz değiyor
ayrılık ve yokluk değiyor
dilime yaslanmış ismin
nefes gibi
bu deprem ne deprem
kaldırıma damlalar düşüyor
ömrüm değişiyor
yalınayaklar ve cam kırıkları..

kaderi alıp arkama
umursamazlığı omuzlayarak
bir anın mühtedini sunarak acılara
tek başımı alıp
kutsal bildiklerimle
uçurum,eyvah nerde kaldırımlar
yol olmasa da
yüreğimde yürüyeceğim
içimi zaman acıtıyor
senden kalan umman acıtıyor
derman acıtıyor
avuç avuç tuz biber ve
cam kırıkları..
günler bir yanık dökülüyor ki
ve volkan lavları
her saniyede bin eriyor
bin donuyor
gözlerin girdabım oluyor
dönüyor,dönüyorum
sarhoş değilim, ah’lıyım
semalara değiyor ahlarım
içimi sencileyin her şey acıtıyor

hatırladıklarım katil hançer
unuttuklarım kılıç yarası
yok ki unuttuklarım
zerre yok ki
taşa oturmuşuz aklımda
ince saz telli küsmüşüz
beş parasız çıkmışız yokuşları
otobüsü kaçırmış,yürümüşüz
hüzün soluklu bakışlar aklımda
kara kış sokulmalar/ ah
migren ağrılı koklaşma
karpuz kırmalı yol
yakıyor içimi göçmen anılar
dağlar senin yürü kaptan şoför
içim en çılgın acıyor,anla
burgu burgu deliyor pazar akşamları
salı sabahları alev alev yakıyor
yıkıyor yarı geceleri başıma
derin gözlerin

sema alçalıyor ve
yıldızlar seni söylüyor
dans ediyor zühre
serabın eşlik ediyor,hayalin
kahır bir bağdaş kuruyor ki
zifiri geceyle yüreğimde
hicran gönül tahtıma oturmuş
acılar bitimsiz
beynimde kum fırtınası
içimi acıtıyor bu kaldırımlar
acıtıyor / bilesin
mermere mermi değiyor
aortuma bir uslanmaz derya
kalbimin derininde
deryadan bir hatıra
kendimi kurban
sunarım acılara.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Nice Gizemlisin İstanbul

sen ne çok büyümüştün istanbul
sen ne çok büyümüştün
yıllardan ve sırlardan öte
akdeniz serçesinden kavi
ötüken kanadı kadar uzak
her anın duçar olmuştu sefere...
ayaklarıma sürünüyordu eteklerin
ellerim sarayına
yüreğin denizden lale
kim düşmedi ki önüne
kim tırmanmadı ki
telli duvaklı hayale.
gözlerim öyle büyüyordu ki
yedi iklim üç kıta
kimi urgana asılıyordu
yardan ve serden uzak.

sen ne çok yürümüştün istanbul
ne çok yürümüştün
bu kaçıncı kuşatmaydı
seraptan tüle sarılmıştı ufuklar
kızıldan güle
ve yanık gönüle...
gözümde damla gibiydin
koynumda yar, yol, yurt, ana
cennet kaybedene istanbulana
geri çekiliyordu şövalyeler
beyler,kağanlar
ağarlığı kadar çekiliyordu
yol açılıyordu eyüpsultan'a.
bu nasıl bir yokuştu ki
içinde mey,ney,her şey
çengiler ve çerilir
ve leventler ve serviler
ocak, bucak demir dövüyordu herkes
bir mıh bir nal öyküsünden
sarı bir yaprak toprağa göz kırpmıştı
ebruliydi bahar
hadi düş önüme ve yürü
saltanat sana taşınmazdan ağır
ah çemenzarında kışlayan ordu
çınar tez büyümez geç
geç geç
kalma
roması soğuktur marmara'nın.

sen hiç umursamamıştın istanbul
hiç umursamamıştım
denizime yatmış bir deniz kızı
bir peri, bir huri boğazdan boğaza
kanımdan koynuma..
derin bakış, ah derin bakış
sadece bir duruşun feda acunistana
çağ ve ferman buluştu
biz buluştuk o gün ve her gün
sır andı ve zor andı
yollar dünden yarına yandı.
çifte kalyon, kızıldan kaptanı derya
görklü atlas muştusu buydu
akşems'in doğumuydu
tanrı buğruydu
sırlar bir avuç suda boğuluyordu
latin'in düşleri yerle bir oluyordu
uzaklar çılgın, yakınlar kırgındı
deliden veliye
herkes ama herkes
tek bir vuruşun simgesine
zaman dokuyordu
günler seferleri yordu
istanbul hem büyüyor
hem küçülüyordu.

sen çok olmuşsun istanbul
çok olmuştun
nedir gururun?
dünyaya bağdaş kurmuş
her dilden ahkam kesiyorsun
o an rüyalarını
yıldız falından öte gerçekleştiriyorsun
yıldız falından öte gerçekleştiriyorsun
sınırlar kuruyorlar yıkıyorsun
setler çekiyorlar aşıyorsun
yedi kıta, yedi kat döşek seriyorsun
divan kuruyor ferman çekiyorsun
düşten öteye bürünüyorsun
bunca kudreti harcayanadan
kıyılarını bırakarak coğrafi keşiflere
zafer naralarıyla çekiliyorsun.

sen nice gizemliydin istanbul
nice gizemliydin
sultanahmet ayasofya iki evliya
mürütleri süleymaniye ve galata
çık çamlıca sırtlarına çık
hadi çık
bakir bir endam ile el salla
kız kulesinden yana.

akma deniz akma ki
uzamasın ayrılığım
kainat gark olmasın hicrana
hiç çıkma tarihin sayfalarından
aşıkların gündeminden hiç çıkma
horifira'dan hürrem'e
ve yüreğime kadar
sadabad çekilsin kucağına.
yenilgiler çağında tahtlar kırılırken
payitahtın sığmasın asırlara.

sen yine büyümüştün istanbul
kime büyümüştün?
nemçe nice düşer yanağına
biraz paris, biraz mekke olduğun kadar
göz olursun saltanat şafağına
divan yolunda dökülür mavi çiniler
kubbeler bırakır göğün derinliğine
meddahın orta oyunuyla
ecnebiyeden bir dersaadet
bu şehir bir dünya hali
girişi babıali
yüksek ökçelidir ahali
düştüğü yerden kalkar bayrak
yol olur yarının çerağına.
çırağan yolu kaldırım
serviler çınara meftun
kasr-ı şirin cilvekarım
kafdağından taşımışsın dolmabahçeni
yanağında bir busesin dünyanın.
beyazıt avlusu arzuhal yeri
uzak duygularda can bulan
taşların raksı
nargilenin tiryakisi değişmedi
ya kabadayısı
savulun mehterhan buradan kalkar ayağa
kasımpaşalı tavır
yeniçeri ocağı devrilir burada
kalyonlar çevirir kümpeşteyi
levent haykırışına
toplar ki preveze kadar okkalı.

sen ne yaman olmuştun
nedimi tutarım gazelinden
bir çılgın doğarım yeniden
sanki yekpare
zincirlenmiş gibiyim
aşk-ı memnu tarafıyla vurgun.
eski dünya yeni dünya
bütün ahvam-ı beşer
yol bulur mekan bulur
arzu ile senden geçer
küçülürsün,büzülürsün,daralırsın
yine bıkmaz seni ister, seni.çer
yine büyü, bu ne büyü istanbul
payitahtım benim ahtım
sevdam atim ve muradım
sen zamansın
kıyamet yüklü fermansın
sen vefalı tek canımsın.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Sana Yüreğimi Getirecektim

yokluğuna aşk yükledim
topladım tacımı tahtımı
bağrımda yangınımı
sana yüreğimi getirecektim
bir yetim çocuk çıktı yoluma
ve öksüz ve yalnız ve kimsesiz
canımı dirhem dirhem dağıttım
sormadı kimse kimsesizliğimi incinmedim..

efsaneler kadar kutsaldı yolum
ve çağ kadar gerçek
haykırdım sesimi duyuramadım
ağıtlara döküldü nefesim
getirecektim sana yüreğimi..

sana yüreğimi getirecektim
elalem ne söylerse söylesin
büzülmüş gölgeleri
tek tek toplayarak gönül katıma
yürekten yuvalar serecektim
bir masum bakış bindi dalıma
dilinde leyla’dan kalma aşk vardı
sema çalkalandı
içim cezv halini yaşadı, yandım
getirecektim sana yüreğimi
kızıl acıları bahara taşımayı
o yüzden istedim
o yüzden zamanı saliselere böldüm senli
dilendim en zengin tarafımla öfkelerini
koynumda sıcaklığını hiç eritmedim
kahırlar toplandı yorgun bahtıma
sensizliğim senliydi ezilmedim..

getirecektim inan getirecektim
dağları taşıdığımı göresin diye
yolları arşınladığımı bilesin diye
benden yana kuşkuları silesin diye
ayaklarımı nasır
gelişimi asır eyledim
başka gönüllere, yaban arzulara
aşkımı sır eyledim
getirecektim yüreğimi sana
nice mecnunlar gördüm
sevdası kara
nice viraneler: acılı, yangınlı
yüreğimi işte orda yağmalattım
orda yağmalattım varlığım,ı nefesimi, canımı

soluğumu sana taşımayı tanrıdan diledim
yer kadar inledim, gök kadar kükredim
aşkınla yenilendim
onun’çin kalkışım fırtınalara eşti
onun’çin vakti zerrelere bölüp sayıklıyordum
hep onun’çin senin içindim
sana yüreğimi getirecektim

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Urgandayım

çığlıklar duyuyorum
tuz ve jilet
yangınlar yaşıyorum
ateş ve deri /deri ve ateş
kahrı gönüllü sırtlamışlardan
zincirli ellerin tuttuğu taşlardan
geliyorum.
yanan ölümsüzdür
cellat gören can ölümsüz
ebediyetin bahçesi zindan
başka bir öyküsü yazılmadı hayatın
yazılamayacak
fravun’u seven olmadı
yusuf’a kızan
çığlıklara inat
ben darağacına yürüyorum
karıncalar gezinince ayaklarımda
tuzlar eriyince
kahramana çıkıyor adım.

her şey ortaya çıkıyor böylece
spartaküs görünüyor kan gölü bir meydan
can üzre bilal..
ilk yürek bu yüzden aslı oluyor
ilk hayal kendisi…
ahmet ahmet oluyor ömür boyu
yunus yunus …
buna şapka çıkarırım
yağlı urganlar çürür sehpalarda
cellat paslanır bu yüzden
gül hükümdar olur, diken köle
(ömrü kısadır gülün,masalı baki)
maskeleri toplayarak bir araya
ikiyüzlü hem yüzsüzleri..
yüzlerine sadece bir kere
haykırıyorum
her taraf katran karası oluyor
hınzır harası
gül bir daha iktidar oluyor:
kısa oluyor /olsun
benden sonrası da vardır hayatın.
çığlıklar duyuyorum
tuz ve jilet
ben en sakin halimle
urgana yürüyorum.
mutlaka yürünmeli diye…
ateş ve deri.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Varoşun Merdivenleri

metropol sus ve dinle;

suskumla başıboş
kırık tefecinin çatalyokuş
kasasında yürürken yalnayak
turalar batık durur
dikenli telle dikilir yaralarım.

hurafen bitmez firarında
kan kıran yalanları taşlaştırır
ten ve tin ve tiryakiler
ve tren ve tümsek
ve tüm tantanasına tokat atmış
tuzaklar tahterevalli
aortum akort tutmuyor,biline
barajları set gibi yaparsa ustabaşı
çırak yarım bırakır tıraşı
ve bronşlar dolar
kuşattığım ve kutsadığım her kalenin
askerlerini esir aldım
işe yaramaz dilenciden başka
ne oldular ki.

kurak bir vadinin gölge tarafı
öğle üzre
çek yükü çıkmaz sokağa
ve uyu rüyada uçar gibi
her kanatın bir gidişi vardır
kanat git
iz bırakırsın derin ve canlı
karart,hicrandan gelen her sesi
sokulmuş sağrısına bir tay
nefesini saymayı bilmeden
okuyan ukba bir hasret
ve öteki dikta tavırlar
tarih bir öncesini gösterirken
uykuda on binleri sayıklamak
yıl görmek
yokluk diye çıkmaktır merdivenleri
varışın ve varoşun şehrinde
otur ve çer çöp
çamur ve çarkların
çarıklı işçilerini ov ısınsınlar.

öylesine bacaları bıçaklarken
atom versiyonlu telaşla
tutku ve meslek
mutlaka branşıma uygun ağlamalı
ağaran boyaları boyatarak
gecelerimle
kalkmanın zamanı geldiyse
yamasını tak pantolonun
iliklerini sök
terlikli koşulmaz sabah vakitleri
kaldırımlar
akşamdan kalma yetimlerin yatağıdır
aceleden unutulmuş
yorganların katlanmaları

çarşafını çarşı pazar gizleyerek
yaşamanın adını göçmen koyarak
yabancı tüm deyimleri
tutuklatarak kanunsuzluğa
terkisinde terkedilmiş öksüzler taşıyarak
dik sözleri grev vaktine
sözcükler büzülür ve küçülür
kundağına kaçırır bebekler
ve teknoloji
köşkünü dikine kurar
elleri elden ele taşıyan katarları
katarak önüne
an’a meydan okurken
okuma bilmez burjuva
birikimiyle üsdat olsa
bikinisiyle silsin terini de işçinin
barajlar yıkılsın alın teriyle
açın beton görmemiş bir çukur
defiransiyele çamuruyla direnmiş
ve beni odun kugarıyla gömün.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Yalnız Ağlanmaz

yalnız ağlanmaz
kalbin tonlarca yükü
doğurgan göçü vardır.
kum,fırtınasına öpülür
yol,yolcusuna
kim gidişlerin yalnız kahramanıdır
kim kalır tek başına?

hadi bağdaş kur
her çığlın hatırayla ve ağla
yalnız ağlanmaz
yalnız kalabalıklar ülkesidir
okyanusya.

yalnız ağlanmaz demiyorum
yalnız ağlanmaz
çoktur gündüzün yıldızları
geceden
göktür gizleyen yıldızları
uzun hicranların mazisi ölümsüzdür
ölüm bir kandırmaca hatıralara inat
vaazını yağmurdan sunmazsa hayat

sevincine yapamazsa katık
hüzünleri / ölüm lüzumsuzdur
o vaktin senfonisi kilitlenir
yoğurur aklı yürek
mayalanır düş,ufuk,gelecek ve zaman
kaç kat demirlendi sema
toprak kaç arşın cana?

her izbe köşenin
dağ gibi hatırası vardır
sahibi vardır
çığlıktan,nefesten ve umuttan
izbe deyip geçme
kundağı cefadandır
yalnız ağlanmazlık nöbeti tuttu diye
göz çukurları ummandır.

ilk damla gök gürültüsüyle gelir
yalnız ağlanmaz
yalnızlık en yalnıza da uzaktır.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

Yol Leyla’nın

yol leyla’nın yüreğinden dökülmüş
bir endamdır
cazibesine yandığım dünya
leyla’sız her şeyin hicrandır
düş vaktinde yola düştüm
kavuşmalar virandır
kalbim ki küheylandır.

taştan sanırsınız siz bu uçsuz
gidişin sıratını
sanırsınız topraktan
insan yüreğini neden sanırsınız
çöl çöl diye haykıran damlayı görmeden
duymadan yanan feryadı su su diye
siz dünyayı ne sanırsınız?

hangi liman ağıt değildir
hangi demir atmış gemi
nihayetsiz olsa bile ayrılık
zevkle çekilir kara sevda özlemi
iş kalmaz ki kavuşmaya
ne yol merhamet bilir, ne Leyla
seferdir kader gidilir
gidilsin, gitmek kutsal bir isyandır
yol leyla’nın gönlündeki zamandır.

ayrıntı kuşlarında kanar tüm hatıralar
esaretten kanatlar doğar
gülden tül, yürekten bir uçsuz deniz
katığı közden ve alevden
azığı acıdandır
yol leyla’nın derin okyanusunda
vahşi bir ormandır.

akmayan gözyaşı buhar olur
gözbebekleri çölün en kızgın yeri
bir derya çağlayanla her şey örtülmeli
örtülsün yanmayan yürekler
mezar olsun
göz nazar olsun
dil intizar olsun
yürek ki ahuzar olsun
olsun çünkü
iç içe erimek hükümrandır
yol leyla’nın damarında
taht kurarsa anlamdır.

tümsek çukur can üzre
yürüyenler vardır
kızıl akşamlardır yorganları
rüyaları en girift umutlardır.
öylesine kalkılır ki geceden
yeleler öylesine akar ki bilinmeze
sığınmalar ceylandır
yol leyla’nın dudağının öptüğü
bir figandır.

ahına duçar olduğum karanfil
yolum sana dökülür
zembereğim boşalır sana
sana kurulur sevenlerin nabzındaki saatler
çeker seni tiryakiler
ne varsa elimde avucumda
sana gelir
mecnun ferhat olur yeniden
kerem olur bir daha
yusuf diye doğar
ibrahim adıyla kalkar ayağa
sensin böyle bir aşkta
her şeyi her şeyimin
bohçamı toplamak istemediğim bundandır
aşk leyla’nın ayağında kurbandır.

İbrahim Hakkı Gündoğdu

bence bunlar şiirler bölümünde olmalıydı

bunlar bilinen bir şairin şiirleri değil biraz daha kişisel olduğu için buraya ekledim ama eğer çoğunluk şiir bölmü derse orayada taşıya biliriz iki butona basmak bizim için okadarda zor değil