Muğla İlçeler

BODRUM

“Halikarnassos” olarak adlandırılan ilçenin tarihi M.Ö. 1200 yıllarına kadar uzanmaktadır. Antik kent, tarihçi Heredot'a göre M.Ö.2000'li yıllardan önce, kökeni Karlar’dan olan Lelegler tarafından kurulmuştur. Leleglerden sonra sırasıyla Mikenlerin, Dorların ve Fenikelilerin hakimiyetine giren Halikarnassos, Pers medeniyeti zamanında “Karya Satraplığı” nın başkenti olmuştur. Kent, M.Ö.334 yılında Büyük İskender tarafından alınmıştır. Romalılar, Halikarnassos’u Küçük Asya eyaletine katmışlar ve bu dönemde kent, Hıristiyanlığın Piskoposluk Merkezi olarak tarihe geçmiştir. Halikarnassos, M.Ö. 11. yüzyıl sonlarında Türk hakimiyetine geçmiş, I. Haçlı Seferleri sırasında Bizans’a, 13. yüzyıl ortalarında Menteşe Beyliği’ne bağlanmıştır. 1415 yılında, Rodos Şövalyeleri, Osmanlı Hükümdarı Çelebi Mehmet'in izniyle Halikarnassos' a yerleşmişler, Bodrum Kalesi’ni inşa etmişlerdir. Kanuni Sultan Süleyman, 1552'de Rodos Seferi ile kaleyi ve şehri tekrar ele geçirmiştir. Cumhuriyetin kurulmasıyla birlikte, şehrin adı “Bodrum” olmuştur.

Bodrum Yarımadası’nın üç tarafı denizle çevrilidir. Yarımada, yeryüzü şekilleri bakımından çok engebeli, iç kesimleri ovalık, kıyıları çok girintili ve çıkıntılı, toprak yapısı itibariyle çok fazla kalker içerikli alanlardan oluşan bir yapıya sahiptir. En yüksek yeri, Mazı köyü sınırları içerisinde bulunan Yaran Dağı’dır. (873 m.) İlçenin toplam yüzölçümü 557 km2'dir.

İklim itibariyle, tipik Akdeniz İklimi özelliğine sahiptir.Akdeniz iklimi hüküm sürmesine rağmen yaz aylarında hiç nem bulunmaz. Kış aylarında ise nem oranı oldukça düşüktür. Bu özelliği ile kalp ve göğüs hastalıkları olanlar üzerinde olumlu etki yaratır. Yaz ayları sıcak ve kurak, kış ayları oldukça ılık ve yağışlıdır. 1970 yılından bu yana kar yağışı görülmemiştir.

2000 yılı Nüfus Sayımı sonuçlarına göre ilçenin nüfusu 97.826 olup, bu nüfusun 32.227’si ilçe merkezinde, 65.599’u ise köy ve kasabalarda yaşamaktadır. Ancak yaz aylarında ilçenin nüfusu yaklaşık olarak 500.000’e ulaşmaktadır. İlçe nüfusunun % 70’i doğrudan ya da dolaylı olarak turizm sektöründe çalışmaktadır. Nüfusun % 98’i okur- yazardır.

İlçede, biri Merkez olmak üzere toplam 11 Belediye, 19 köy bulunmaktadır.

İlk çağlardan beri çeşitli kavim ve uygarlıkların merkezi olan ilçede eğitim ve kültür tarihi oldukça eskidir. Ancak Cumhuriyetin ilanından sonra eğitim alanında önemli gelişmeler sağlanmıştır. Günümüzde 25 ilköğretim okulu, 6 ortaöğretim kurumu ile eğitim-öğretim hizmetleri verilmektedir. İlçede 6 adet matbaa mevcut olup, 4 adet yerel gazete yayınlanmaktadır.

İlçede 1 adet Halk Kütüphanesi’nin yanı sıra 2 adet Belde Kütüphanesi ve 5 cep sineması mevcuttur. Yaz aylarında Antik Tiyatro’da gösteriler düzenlenmektedir.

Biri ilçe merkezinde olmak üzere 5 adet toprak futbol sahası, 1 adet çim saha ve 6 adet halı sahanın bulunduğu ilçede 14 futbol takımı, 5’i okul takımı olmak üzere 7 basketbol takımı, iki adet amatör voleybol takımı vardır.

İlçede ilk çağlardan beri bağcılık, zeytincilik, narenciye üretimi ve süngercilik ekonomik hayatta önemli bir yere sahipken, son dönemlerde kültür balıkçılığı bu sektörlerin önüne geçmiştir. İlçede imalat sanayi yoktur. İlçe halkının gelir kaynağının turizm olması, üretim potansiyelinin sanayi ve imalat sektörüne kaymasını önlemiştir. Ancak ahşap tekne üretimi, önemli gelir kaynaklarından birisidir.

İlçe topraklarının yaklaşık % 60’ı ormanlık alan, % 30’u ise tarım arazisidir. En önemli tarım arazileri, ilçenin doğusundaki Karaova Bölgesi ve batıdaki Turgutreis beldesindedir. Narenciye, sebze, zeytin, tütün ve hububat yetiştirilmektedir. Bölgede önemli ölçülerde arıcılık yapılmaktadır.

İlçede balıkçılığın gelişiminde Bodrum Su Ürünleri Araştırma Enstitüsü’nün önemli katkıları olmuştur. Yıllık balık üretimi, kültür balıkçılığı da dahil olmak üzere toplam 2.500 ton civarındadır.

İlçede 20 banka şubesi, 4 adet yetkili döviz alım-satım bürosu vardır. Haftanın iki günü pazar kurulmaktadır.

İlçe merkezi, Muğla’ya 120 km.lik asfalt yolla bağlıdır. İlçeden her gün feribotlarla Yunanistan’ın İstanköy (Kos) adasına, haftanın üç günü deniz otobüsü ile Rodos’a ve her gün Datça ve Didim’e düzenli olarak denizyolu seferleri yapılmaktadır. Bodrum Limanı ve Turgutreis Marinası ilçedeki deniz hudut kapılarıdır. 1997 yılında hizmete giren Milas-Bodrum Havalimanı ilçeye 30 km. uzaklıkta olup ilçe turizmine hizmet vermektedir. Ayrıca Mumcular beldesinde, Milli Savunma Bakanlığı’na ait bir askeri eğitim amaçlı havaalanı mevcuttur.

Haberleşme sorununun bulunmadığı ilçede, İlçe merkezi, Turgutreis, Bitez ve Türkbükü beldelerinde kanalizasyon çalışmaları tamamlanmıştır.

Sağlık hizmetleri 1 Devlet Hastanesi, 2 Özel Hastane, 10 Sağlık Ocağı ve köylerde bulunan 6 Sağlık Evi tarafından yerine getirilmektedir. Bu kurumlarda toplam 140 sağlık personeli görev yapmaktadır. Devlet Hastanesi 100 yatak kapasitesine sahiptir.

Bodrum Belediyesi’nde 82 memur, 315 kadrolu-geçici işçi hizmet vermektedir. Belediye araç parkında 85 adet araç bulunmaktadır. 2003 yılı bütçesi yaklaşık 15 trilyondur.

İlçe Emniyet Müdürlüğü, 2’si karakol olmak üzere toplam 11 adet büro ve amirlik şeklinde teşkilatlanmıştır. Teşkilat bünyesinde toplam 178 personel görev yapmaktadır. İlçe Jandarma teşkilatında ise Komutanlık Karargahı, Merkez Jandarma Karakol Komutanlığı, 9 adet Karakol Komutanlığı, Koruma Jandarma Karakolu ve 2 adet geçici Asayiş Jandarma Karakol Komutanlığı mevcuttur.

DALAMAN

Daha önce Köyceğiz İlçesine bağlı olan Atakent ve Dalaman beldelerinin birleşmesiyle tek bir Belediye olan Dalaman, Milli Güvenlik Konseyince kabul edilen 2963 Sayılı Kanunun 29.11.1983 gün ve 18237 sayılı Resmi Gazete’de yayınlanmasıyla İlçe haline gelmiştir. İlçe, yurdumuzun güneybatı kısmında, Batı Akdeniz’in uç bölgesinde 28 derece 52 boylam, 36 derece 44 dakika enlemler arasında yer almıştır. İlçe merkezi rakımı 15 metredir. İlçenin 16 köyü vardır.

Dalaman ilçesi, Muğla İli Köyceğiz, Ortaca ve Fethiye ilçeleri ile Denizli ili Çameli ilçesi arasında yer alır. İlçenin yüzölçümü 61.694 hektardır. Bunun 46.137 hektarı ormanlık, 15.557 hektarı kültür arazidir. Mevcut ormanların 13.365 hektarı verimli, 33.772 hektarı verimsizdir. Dalaman Çayı, Akdeniz ve Ege Bölgeleri geçiş noktasında bulunmaktadır. Dalaman, kuş yönünden zengin bir deltadır. Koyları yat turizmine son derece elverişlidir. Yıllık ortalama sıcaklık 17.9 derecedir. Yıllık ortalama yağış miktarı 1044.5 mm’dir. Yıllık ortalama nispi nem miktarı 72.5’dir.

Dalaman ilçesinin iklimi tipik Akdeniz iklimi olup, Subtropikal iklimi olarak tanımlanabilir. Bu iklim karakteristiğine uygun olarak, yörede kışları ılık ve yağışlı, yazları ise kurak ve sıcaktır. Yöredeki iklimin doğal bir sonucu olarak nemli orman ürünleri arasında çeşitli çam türleri, okaliptüs, pıynar, karaağaç, çınar ve sandal ağacına bolca rastlanır. Yörede yetişen diğer bir orman ürünü de Sığla ağacıdır. Ekonomik değeri çok yüksek olan bu ağaç, dünyada çok sınırlı bir bölgede yetişmektedir.

2000 yılı Nüfus Sayımı kesin sonuçlarına göre Merkez nüfusu 17.607, köyler nüfusu 10.541 olmak üzere ilçenin toplam nüfusu 28.148’dir. İlçe nüfusunun büyük bir bölümünü Havalimanı, TİGEM, Tarım Açık Cezaevi ve özel Sektöre ait kağıt fabrikasında çalışanlar oluşturmaktadır.

İlçe merkezinde 1’i özel 8 İlköğretim Okulu, 1 Lise, 1 Anadolu Lisesi mevcuttur. İlçe ilköğretim okullarında 4.108, liselerde 861 olmak üzere 4.969 öğrenci öğrenim görmektedir. Gürleyik, Elcik, Çöğmen, Şerefler köyleri taşımalı eğitim merkezi konumundadır. İlçe merkezinde 3 adet Özel Dersane ile 1 adet Motorlu Taşıt Sürücü Kursu bulunmaktadır. Okuma yazma oranı % 95’tir.

İlçenin, Türkiye Profesyonel 3. Ligi’nde Dalaman Kağıtspor adıyla mücadelesini sürdüren bir futbol takımı mevcuttur. İlçe merkezinde 1’i çim olmak üzere 2 adet spor sahası vardır. 1500 kişilik Kapalı Spor Salonu inşaatı tamamlanmış olup geçici kabulü yapılmıştır. Çeşitli sosyal faaliyetlerde kullanılan 3 adet (Belediye, TİGEM, MOPAK) kapalı Sinema Salonu vardır. İlçedeki matbaa “Dalaman Postası” adıyla haftada bir gazete yayınlamaktadır.

İlçede ekilebilir arazi 115.000 dekardır. Genellikle pamuk, buğday, ayçiçeği ve mısır tarımı yapılmaktadır. Seracılık ve narenciye ziraatı son yıllarda gelişme göstermiştir. Arıcılık gelişmiştir. İlçedeki mevcut kuruluşlardan Havalimanı, TİGEM ve Kağıt Fabrikası tarım dışı istihdam sağlayan, ilçenin ekonomik hayatında önemli yer tutan kuruluşlardır. Diğer bir istihdam kaynağı da nakliyeciliktir. Özellikle Kağıt Fabrikası mamullerinin ve yörenin tarımsal ürünlerini yurdun dört bir yanına taşıyan canlı bir ulaştırma sektörünün varlığı hemen dikkati çekmektedir.

Havalimanında turistlere hizmet veren ve Belediye denetimli çalışan 179 üyeli taksi birliği bulunmaktadır. İlçe merkezinde ticari hayat ve turizm gün geçtikçe gelişmektedir. Turizm potansiyeli yüksek olan Dalaman geniş orman alanlarına sahiptir. Hayvancılık gelişmiştir. İlçede 4 adet Banka Şubesi bulunmaktadır.

Dalaman Tarım İşletmesi’nin toplam arazisi 34.400 dönüm olup ekilebilir ve dikilebilir arazi toplamı 25.000 dönümdür. Arazinin 6.000 dönümünde narenciye üretilmektedir. İşletmede 2002 yılı üretim sezonunda 7.550 ton narenciye üretilmiştir. Tarla ziraatından 3.050 ton buğday, 720 ton ayçiçeği , 420 ton fiğ, 876 ton yonca, 475 ton pamuk, 828 ton mısır, 1.600 ton yemlik mısır ile 4 ton mısır silajı ve diğer meyveler olarak 6 ton (nar, incir, avakado vb.) üretilmiştir. Hayvancılık bölümünde 986 adet damızlık inek, 460 adet buzağı üretilmiş olup sığırcılıkta 2.700 ton süt elde edilmiş ve satışı yapılmıştır.

İlçede 30 yataklı SSK Hastanesi ve 2 adet Sağlık Ocağı mevcuttur. SSK Hastanesi’nde 11 Uzman Doktor, 4 Pratisyen Doktor , 1 Diş Doktoru, 11 Sağlık Memuru, 34 Ebe-Hemşire ile hizmet yürütülmektedir. SSK Hastanesi’nde 1 adet Ambulans ile 1 adet hizmet aracı vardır. 2002 yılı poliklinik sayısı 100.524 ‘dür.

İlçe, turizm merkezlerinin başlangıç noktasında olmasına rağmen turizm yönünden fazlaca gelişmemiştir. İlçede Turistik belgeli 3 yıldızlı Dalaman Park Oteli ve Belediye belgeli 7 Otel mevcuttur. İncebel Tatil Köyü yanında termal nitelikli Therme Maris Oteli 2000 yılı içerisinde hizmete girmiştir. İlçede 7 Pansiyon vardır. Özel Sektör tarafından yapılan 659 konutluk tatil köyü inşaatı yarıda bırakılmıştır.

Göcek Koyları olarak bilinen ancak ilçe mülki sınırları içerisinde kalan koylar yat turizmi için son derece elverişlidir. Bu koyların temizliği Kaymakamlıkça yaptırılmaktadır. Koylarda, Muğla Valiliği’nce yaptırılan 4 adet Günübirlik Yat Mola Noktası hizmete devam etmektedir.

Dalaman Yat Limanı ve Deniz Otobüsü Yanaşma Yeri proje ihalesi tamamlanmış olup, yerin bir bölümü SİT, bir bölümü Özel Çevre Koruma Bölgesi içerisinde kalmaktadır. Yat Limanının tamamlanması halinde ilçenin turizmden alacağı pay da büyüyecektir.

1967 yılında Karaçalı Belediyesi, 01.06.1979 tarihinde Atakent Belediyesi kurulmuştur. 01.01.1984 tarihinden itibaren Atakent ve Karaçalı Belediyeleri birleştirilerek Dalaman Belediyesi ismini almıştır. Dalaman Belediyesi 45 Memur, 65 Sendikalı işçi ve 6 sözleşmeli işçi ile hizmet vermektedir . Belediyede 2 Otobüs, 9 kamyon, 3 kepçe , 1 greyder, 1 silindir, 3 İtfaiye aracı, 3 pikap, 2 minibüs, 2 traktör, 1 adet asfalt distribütörü 1 jeep, 2 taksi , 1 cenaze arabası ve iş makinaları ile hizmetler yürütülmektedir.

Dalaman Belediyesi 2003 mali yılı gelir-gider bütçesi 3.098.825.000.000. TL olarak belirlenmiş, 2002 mali yılı kesin hesabı ise 3.003.417.293.399.TL olarak gelir, 2.293.608.210.939. TL olarak gider gerçekleşmiştir.

20.02.1985 İlçe Emniyet Müdürlüğü 1 Emniyet Amiri, 1 Başkomiser, 2 Komiser Yardımcısı, 37 Polis memuru, 2 GİH Memuru, 6 Çarşı ve Mahalle Bekçisi, 1 Teknisyen Yardımcısı olmak üzere toplam 49 personelle hizmetlerini yürütmektedir. Polis bölgesinde Umuma açık olarak 8 adet Otel-Motel-Hotel, 24 adet kahvehane, 1 Birahane, 5 Pansiyon, 1 Gazino, 7 Bar, 1 Atari salonu, 4 İnternet Kafe vardır.İlçe Emniyet Müdürlüğü hizmetleri 3 adet otomobil, 1 adet minübüs, 1 adet motosiklet ile verilmektedir. 1985 yılında Muğla Emniyet Müdürlüğü’ne bağlı Havalimanı Koruma Şube Müdürlüğü kurulmuştur. Havalimanı Şube Müdürlüğü kadrosunda 1 Emniyet Amiri, 4 Komiser, 1 Komiser Yardımcısı, 104 Polis Memuru, 1 Teknisyen Yardımcısı toplam 111 personel mevcuttur.

İlçe Jandarma Komutanlığı 1 Subay, 6 Astsubay, 10 Uzman Çavuş, 38 Erbaş ve Er ile hizmetlerini yürütmektedir. Havalimanı Jandarma Karakol Komutanlığında 1 Astsubay, 2 Uzman Çavuş, 45 Erbaş ve Er mevcuttur. Jandarma Komutanlığı bu hizmetlerinde 3 Binek oto, 1 Land Jeep, 1 Minibüs kullanmaktadır.

DATÇA

Turizm merkezleri arasında yer alan Datça Yarımadası uzun bir geçmişe sahiptir. Datça, 1928 yılında ilçe olmuş ve ilk merkezi Reşadiye Mahallesi’nde kurulmuştur. 1947 yılında ilçe merkezi Reşadiye Mahallesi’nden İskele Mahallesi’ne nakledilmiştir.

Ünlü matematikçi ve filozof Eudoxus, en iyi yontulmuş çıplak Afrodit Heykeli’ni yapan Heykeltıraş Praxiteles, Skopas, Bryaxis, Mısır’daki Alexandria Feneri’nin mimarı Sostrates, Knidos ören yerinde yaşamışlardır.Afrodit heykelinin kaidesi, 8.000 kişilik tiyatro, güneş saati, Demeter Mabedi, 80 bin kişinin yaşadığı Knidos Antik Kenti kalıntılarındandır. İlçede ayrıca, Hızırşah Köyü’nde Selçuklular’dan kalma camii, seramik atölyelerinin kalıntıları, Reşadiye Mahallesi’nde Mehmet Ali Bey Konağı, Reşadiye Camii ile Emecik Köyü’nde tapınak kalıntıları, tarihten günümüze kalan kalıntıların bazılarıdır.

Datça, coğrafi bölge olarak Ege Bölgesi’ndedir. Dağlık ve engebeli bir arazi yapısına sahiptir. Datça Yarımadası’nın en yüksek noktalarını Bozdağ (1174), Kalecik Dağı (881), Karadağ (786), Emecik Dağı (704), Yarık Dağı (615) gibi dağlar oluşturur. Arazinin % 66’sı orman alanı, %18’i seyrek çalılık ve kayalık olup sadece % 16’sı tarım alanıdır. Kızlan Ovası, Burgaz Düzlüğü, Reşadiye Ovası ile kıyı düzlüklerinin en önemlilerinden olan Karaköy, Palamutbükü ve Mesudiye, ilçenin ovalarıdır.

Yüzölçümü 446 km2 olan yarımadanın 235 km’lik sahil bandı, dantel gibi büyüklü küçüklü 52 koyla bezenmiştir. Marmaris ile Datça sınırını teşkil eden Balıkaşıran’da (Datça’ya 64 km) kara genişliği 1 km’ye kadar inerken en geniş yeri 17 km’dir. Marmaris’ten Datça’ya 70 km’lik bir karayolu ile ulaşılmaktadır. Yaz aylarında Datça-Bodrum arasında çalışan feribot seferleri ile Bodrum’a 2 saatte ulaşılmaktadır. Datça’ya Milas-Bodrum ve Dalaman Havalimanları yoluyla yurtiçi ve yurtdışı hava ulaşımı sağlanmaktadır.

Datça, tipik bir Akdeniz iklimine sahiptir. Yazları sıcak ve kurak, kışları ılık ve yağışlıdır. Üç tarafı denizle çevrili Yarımada’da yazın esen serin kuzey rüzgarları, kavurucu sıcakları yok eder. Nem oranı ortalama %58 olan Datça’da yılın 300 günü güneşli geçer. İlçe merkezi, Belediye sınırları içinde bulunan ve birbirlerine yaklaşık 2’şer km. mesafede yer alan İskele, Reşadiye ve Eski Datça Mahallelerinden oluşmaktadır. İlçeye bağlı 9 köy vardır. Bunlar sırasıyla Emecik, Kızlan, Karaköy, Hızırşah, Sındı, Mesudiye, Yaka, Cumalı ve Yazı Köyü’dür. Genelde dağlık alanda bulunan köylerde, özellikle turizm ve ziraatin gelişmesiyle sahile doğru bir yerleşme olduğu görülmektedir.

20 yıl öncesine kadar ilçenin ekonomik hayatı tamamen tarıma dayalı iken, ulaşım olanaklarının artması ile ilçenin ekonomisi değişerek gelişmiş, tarımın yanında turizm de geçim kaynakları arasında yer almıştır

Geleneksel yöntemlerin hakim olduğu tarımsal faaliyetler ilçe ekonomisinin temelini oluşturur.Bu sektördeki girdi, bal, badem, zeytinyağı ve güzlük domatesten sağlanır. Tarım ürünleri içerisinden eski ve önemlisi bademdir.Tarımsal gelir kaynakları arasında Güz Domatesi’nin de ayrı bir önemi vardır.

İlçede sanayi tesisi bulunmamakta, sadece imalathanelerde zeytinyağı üretilmektedir.

Üretimi yapılan iç badem ve çağla, domates ve balın önemli bir bölümü dışarıya satılırken, üretilen zeytin ve zeytinyağının büyük bir bölümü çiftçinin kendi ihtiyacını karşılamakta, çok az bir bölümünün satıldığı gözlenmektedir.

İlçede üretilen diğer ürünler arasında narenciye, incir ve üzüm başta olmak üzere çeşitli meyve türleri yer alırken, çok az miktarda serada turfanda sebze üretilmektedir.

Datça Yarımadası, Özel Çevre Koruma Bölgesi olarak ilan edilmiş olması dolayısıyla bozulmamış doğası, 235 km.lik sahil şeridi ve 52 koyu, zengin flora ve faunası, Knidos Antik Kenti ile gelecekte en önemli turizm merkezlerinden birisi olmaya adaydır. Eko turizm için geniş imkanlar mevcut olup, Bodrum ve Fethiye arasında yoğunlaşan ülkemiz yat turizminin odaklandığı bir yer olarak önemli bir yer taşır.

Öte yandan yörelerimizde tatillerini geçiren yerli ve yabancı turistler için trekking, sörf, yelken gibi doğa ve su sporlarının yapılabileceği ideal ortamlara sahiptir. Sürekli esen rüzgarı ile nemin hissedilmediği tatil imkanını sağlaması ve bol oksijeni dolayısıyla sağlık turizmi için de ideal bir yerdir.

Turizm, ilçenin ekonomik hayatında son yıllarda hızla önem kazanmış ve halkın önemli gelir kaynakları arasında yer almaya başlamıştır. Bu olguya paralel olarak, ilçede konaklama imkanını arttıran tesislerin sayısının yıldan yıla hızla arttığı gözlenmektedir. Datça Yarımadası, Bodrum ve Marmaris’ten “Mavi Tur” düzenleyen tekneler için oldukça önemli bir güzergah olmaktadır. Datça Limanı’na giriş-çıkış yapan tekneler arasında, Yunan adalarından gelen tekne ve yatlar önemli bir yer tutar. Yunan adalarından, özellikle Rodos ve Sömbeki adalarından, ilçeye Cumartesi günleri teknelerle alışverişe gelen Yunanlılar, ilçeye döviz girdisi sağlamaktadırlar. Turizm sezonu dışında sürdürülen inşaat çalışmaları, kış aylarında tarımın yanında ekonomik hayatı canlı tutmaktadır.

Datça ilçesinin toplam nüfusu 13.914 olup, nüfusun 8.108’i ilçe merkezinde, 5.806’sı köylerde yaşamaktadır. Yaz aylarında yazlıkçıların gelmesiyle birlikte nüfusun mevsimsel olarak 40 bin civarına yükseldiği tahmin edilmektedir.

Datça’da okur yazar oranı oldukça yüksektir. (%99) İlçede bulunan 6 ilköğretim okulunda toplam 1.754 öğrenciye 112 öğretmen ile eğitim-öğretim hizmeti verilmektedir. İlçede bulunan iki lisede 307 öğrenci öğrenim görmektedir. Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğü, örgün eğitim dışında kalan vatandaşlara makine nakışı, kumaş boyama, yabancı dil ve bilgisayar gibi çeşitli kurslar açmaktadır. Datça Öğretmen Evi 100 oda, 200 yatak kapasitesine sahiptir. İlçede bulunan Milli Eğitim Bakanlığı Eğitim ve Sosyal Tesisler Merkezi 600 yatak kapasitesine sahiptir.

İlçe genelinde deniz sporlarına ve futbola ilgi büyüktür. İlçenin Reşadiye Mahallesi’nde 1000 seyirci kapasiteli bir futbol sahası bulunmaktadır.

İlçede yataklı tedavi kurumu olarak 25 yataklı Devlet Hastanesi bulunmaktadır.

İlçede yat limanı bulunmamaktadır. Yaz aylarında Karaköy Köyü Körmen Limanı’dan Bodrum İlçesi’ne düzenli olarak günlük karşılıklı feribot seferleri yapılmaktadır. Yunanistan’ın Sömbeki adasından yaz aylarında cumartesi günleri 3 küçük yolcu gemisi ve haftada 3 gün deniz otobüsü seferleri yapılmaktadır. Bunun dışında küçük tekneler ve özel yatlarla Bodrum ve Marmaris ilçeleri ile Yunanistan’a ait Sömbeki ve Rodos adalarına ulaşım yapılabilmektedir.

İlçe merkezinde 1991 yılında hizmete giren içme suyu şebekesine 1998 yılında yapılan ilavelerle Datça ilçe merkezinin içme suyu sorunu halledilmiş durumdadır.

Datça Belediyesi’nde 38 memur, 25 daimi işçi ve 53 mevsimlik işçi çalışmaktadır. 2003 yılı bütçesi, 2.624.810.000.000 TL olarak belirlenmiştir.

İlçemizde 107 Nolu Radar ve Mevzi Komutanlığı, Jandarma Bölük Komutanlığı, Emniyet Amirliği ve Sahil Güvenlik Bot Komutanlığı bulunmaktadır.


FETHİYE

Fethiye çok eski çağlardan beri önemli bir yerleşim merkezidir. Antik dönemde Likyalılar kente sahip olmuş ve Telmessos adıyla anılmıştır. Telmessos (Fethiye) M.Ö.545 tarihinde Perslerin egemenliğine girmiş, M.Ö.333’te kent Büyük İskender’e teslim olmuştur.

Büyük İskender’in ölümünden sonra, Telmessos bir süre Mısır Kralı Ptalomus’un egemenliğinde kaldıysa da daha sonra Roma İmparatorluğu’nun işgaline uğramış ve kent bu dönemde “Uzak Diyar” anlamına gelen Meğri (Makri) ismiyle anılmıştır. Roma İmparatorluğu’nun ikiye bölünmesinden sonra Fethiye Doğu Roma (Bizans) İmparatorluğu’nun sınırları içinde kalmıştır.

1282 yılında Menteşe Beyliği’nin kurucularından Menteşe Bey, Meğri’yi Bizanslıların elinden almıştır. 1424 yılında ise Osmanlı topraklarına katılmıştır.

Türkler döneminde halk arasında Beş Kaza diye anılan Meğri (Makri), 1874 yılında Menteşe livasına bağlı bir kaza haline dönüştürülmüştür. Cumhuriyet döneminde Muğla iline bağlanmıştır. İlçenin ismi, 1913 yılında Şam’dan havalanarak bir süre sonra Teberiye yakınlarında uçağı düşürülerek şehit olan ilk pilotlarımızdan Fethi Bey’in anısına 1934 yılında “Fethiye” olarak değiştirilmiştir.

Doğal güzellikleri ve zenginlikleri ile olduğu kadar tarihi ve turistik önemiyle dikkati çeken Fethiye ilçesi, Anadolu’nun güneybatısında, güneyde Eşen Çayı’nın Akdeniz’e döküldüğü Çayağzı ve Kaş ilçesi, batıda Kapıdağ Yarımadası ve Dalaman ilçesi; doğuda Korkuteli, Elmalı, kuzeyinde Gölhisar ve Çameli ilçeleriyle çevrili, Akdeniz Bölgesi ile Ege Bölgesini ayıran hattın Akdeniz Bölgesi içinde kalan, tipik bir kıyı kentidir.

Yüzölçümü 3.055 Km2 olup, ilçenin önemli akarsuları Kargı ve Eşen çaylarıdır. En yüksek dağları sırasıyla Babadağ, Akdağ, Mendos ve Girdev dağlarıdır. Önemli ovaları Eşen ve Fethiye ovalarıdır.

İlçe hudutlarında birbirinden güzel, çoğunluğu denize dik olarak inen 180 koy-körfez bulunmaktadır. Kıyı uzunluğu 167 km. olan ilçede 18 adet ada mevcut olup, bu adaların önemlileri Şövalye, Kızılada, Katrancı, Tersane, Domuz, Yassıca, Gemile, Ayanikola, Karacaören adalarıdır.

Karakteristik Akdeniz ikliminin görüldüğü ilçede yazlar sıcak ve kurak, kışlar ılık ve yağışlı geçer. İlçe yüzölçümünün %72’lik bölümü ormanlık ve makilik alanlarla kaplıdır.

İlçe, 2000 yılı Nüfus Sayımı’na göre Merkez 50.689, ilçeye bağlı 12 Belde ve 71 Köy 103.520 olmak üzere toplam 154.209 nüfusa sahiptir. İlçede Fethiye Belediyesi ile Karaçulha, Eşen, Yeşil Üzümlü, Göcek, Çiftlik, Kemer,Seki, Karadere, Kumluova Kadıköy, Çamköy ve Ölüdeniz olmak üzere 12 adet belde belediyesi, 71 köy muhtarlığı ve 51 mahalle muhtarlığı bulunmaktadır.

İlçe ekonomisi turizmin yanında büyük ölçüde tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır.Toplam tarım alanı 66.800 hektar olup, bunun 51.436 hektarı sulanabilmektedir. Sulanabilen tarım alanlarında polikültür tarım yapılmaktadır. İlçede 0-250 rakım arasında kalan yerlerde yoğun olarak, örtü altında ve açıkta sebzecilik yapılmaktadır. Örtü altı yetiştiriciliğinde çiftçiler yılda iki ürün almaktadır. Toplam (Cam+Plastik ve Alçak tünel) Sera Alanı 18.000 dekardır.

İlçede pamuk, tütün şeker pancarı, anason, susam, yer fıstığı ve patates gibi sanayi bitkileri yoğun olarak üretilmektedir.Bu sanayi bitkileri içerisinde en önemli yeri, Eşen Çayı kıyı şeridinde 41.000 dekar alanda yapılan pamuk tarımı tutmaktadır.Tütün üretimi ise kuru tarım alanlarında yapılmaktadır.

İlçede elma, zeytin, erik, kayısı, şeftali ve bağcılık tarımı yanında portakal, limon ve mandalina gibi narenciye ürünlerinin tarımı da yapılmaktadır. Elma üretimi, Arsa,Yaka ve Seki havzalarındaki arazilerde toplam 176.000 adet ağaç ile 11.000 dekar alanda yapılmakta olup yıllık üretim 15.840 tondur. Zeytin üretimi, 0-500 rakım arasındaki 60.000 dekar alanda 640.000 adet ağaç ile yapılır ve yıllık üretim 19.000 tondur. Elde edilebilecek zeytin yağı miktarı 2.000 ton civarındadır. Portakal başta olmak üzere limon ve mandalina yetiştiriciliği yoğun olarak Kargı,Yanıklar ve Çiftlikköy Beldelerinde yapılmaktadır. Toplam üretim alanı 6.100 dekar, ağaç sayısı 160.000 adet ve üretim 12.000 tondur.

İlçede yetişen yaş meyve ve sebzeler başta Romanya, Rusya, Makedonya ve Kosova olmak üzere yurt dışına ihraç edilmektedir. 2002 yılında 11.500 ton domates, 300 ton narenciye, 150 ton diğer tarım ürünleri olmak üzere toplam 11.900 ton ihracat yapılmıştır. İlçede 908 çiftçi ailesiyle yapılan arıcılık üretiminden yıllık 1.950 ton bal elde edilmektedir.

İlçede 372 kişi ve 196 Balıkçı gemisi, 1 trol, 6 gırgır gemisiyle deniz avcılığı yapılmaktadır. 39 işletmede alabalık yetiştiriciliği yapılmakta, Yaka Köyü’nde Alabalık işleme ve değerlendirme ünitesindeki üretim yurt dışına ihraç edilmektedir.

İlçe genelinde Krom, Manganez ve Linyit madenleri rezervi bulunmaktadır. Göcek beldesinde bulunan Üçköprü Maden İşletmesi tarafından yılda 50 bin ton krom madeni üretimi yapılmaktadır. İlçe limanından 2002 yılı içerisinde 33.250 ton krom madeni ve 4.100 M/T Hadromanyezit Dolamit madeni ihraç edilmiştir.

İlçede eğitim ve kültüre büyük önem verilmekte, zaman zaman vatandaş katkısıyla çeşitli köylerde okul binaları yapılmaktadır. Okulsuz yerleşim yeri bulunmamaktadır. Okuma yazma oranı %95’in üzerindedir. İlçede, 9’u merkezde, 3’ü beldelerde olmak üzere 12 adet lise ve dengi okul vardır. 12’si merkez 63’ü belde ve köylerde olmak üzere 75 ilköğretim okulu bulunmaktadır. Ayrıca 3 adet özel ilköğretim okulu vardır.

İlçede 1997 tarihinde Meslek Yüksek Okulu ile 2002-2003 Öğretim yılında Sağlık Meslek Yüksek Okulu faaliyete geçmiştir. 120 kız, 96 erkek olmak üzere 216 kişi kapasiteli öğrenci yurdu yapılarak Fethiye Meslek Yüksek Okulu ve Fethiye Sağlık Meslek Yüksekokulu öğrencilerinin barınması sağlanmıştır.

İlçede Kültür Bakanlığına bağlı, 50 kişilik Konferans Salonu ve Galerisi bulunan Kültür Merkezi Müdürlüğü, Müze Müdürlüğü ile kütüphanesinde 13.421 adet kitabı olan Kütüphane Müdürlüğü bulunmaktadır. Fethiye Müzesi’nde Arkeoloji, Etnografya, Açık Teşhir olarak bölümlenen 3 adet salonda 3.899 adet arkeolojik eser, 13.994 adet sikke, 372 adet etnoğrafik eser, 11 adet mühür baskısı ve 2 adet el yazması kitap sergilenmektedir.

İlçede Devlet Hastanesi, S.S.K. Hastanesi ve 2 adet özel hastane mevcut olup, ayrıca 18 Sağlık Ocağı, 49 Sağlık Evi, 112 Acil Sağlık Ünitesi, 1 Verem Savaş Dispanseri, 1 Halk Sağlığı Laboratuarı, Ana Çocuk Sağlığı ve Aile Planlaması Merkezi.mevcuttur.

İlçede ; 1.sınıf tatil köyü olmak üzere 9.434 yatak kapasiteli 49 Turizm İşletme Belgeli tesis, 13.634 yatak kapasiteli 105 Turizm Yatırım Belgeli tesis, 18.082 yatak kapasiteli 799 Kaymakamlık Yatırım Belgeli tesis olmak üzere toplam 41.150 yatak ve 953 tesis bulunmaktadır. 119 adet turizm seyahat acentası hizmet vermektedir.

Fethiye&;nin önemli eserleri M.Ö. 4. yüzyıldan kalma Kaya Mezarları ve Roma Tiyatrosu’dur. Fethiye çevresindeki ören yerleri, Fethiye-Telmessos, Kayaköy-Karmylassos, Üzümlü-Kadyanda, İnlice Köyü-Daidala, Ören Köyü-Araxa, Yaka Köyü-Tlos, Minare Köyü-Pınara, Kumluova Beldesi-Letoon, Ceylan Köyü (İncealiler)-Oenoanda, Yayla Karaçulha-Balbura&;dır. Fethiye çevresindeki tabiat güzelliği olan yerler ise Ölüdeniz, Kelebekler Vadisi, Saklıkent, Ören Köyü karanlık içi kanyonu, Günlüklü, Katrancı ve Çalış&;tır.

KAVAKLIDERE

Adını, Karahanoğulları’ndan olup bu bölgeye yerleştiği rivayet edilen Yörüklerin, oturdukları yeri tarif ederlerken, içinden derelerin geçmesi ve bu derelerin etrafının da kavak ağaçları ile kaplı olmasından dolayı “Kavaklıdere” şeklinde ifade etmelerinden alan İlçe, başlangıçta diğer göçebelerin de eklenmesi ve yerleşik düzene geçmeleri ile bir köy haline gelmiş, Osmanlı İmparatorluğu döneminde (18.yy.) nahiye yapılmış, 19.yy.’da Belediye teşkilatı kurulmuş, Kurtuluş Savaşı sırasında belediye teşkilatı kaldırılmıştır. 01.05.1955 yılında Belediye teşkilatı tekrar kurularak 1956 yılında Bucak Merkezi haline gelmiştir. 1960 ihtilalinden sonra Bucak Müdürlüğü kaldırılmış, 09 Mayıs 1990 tarihinde ilçe olmuş ve İlçe teşkilatı 16 Ağustos 1991 tarihinde oluşturulmuştur.

Kavaklıdere, Muğla’nın kuzeyinde, Aydın ve Denizli illerine sınırı olan, etrafı ormanlarla kaplı, sakin ve şirin bir ilçedir. Muğla iline 55 km.,Yatağan ilçesine 28 km, Aydın ili Bozdoğan ilçesine ise 40 km. mesafededir.

Merkez nüfusu 3.432, toplam nüfusu 12.548 olan Kavaklıdere ilçesinin Menteşe, Çayboyu ve Çamlıbel beldeleri ile 8 köyü bulunmaktadır. Kavaklıdere ilçe merkezi, coğrafi yapı olarak tepelere ve yamaçlara kurulu bir şehir durumunda olup, ilçenin en yüksek yeri güneyinde bulunan Göktepe’dir. İlçe merkezi 850 m. yükseklikte olduğundan iklim itibariyle Muğla iline ve çevre illere nazaran sert karakterlidir. Yaz ayları serin geçmektedir. İlçenin etrafı ormanlarla kaplı bulunduğundan, temiz hava teneffüs etmek her zaman mümkündür.

Göçebe yörük Türkmen boyları, gittikleri yerlere dokuma ve bakır işleme sanatlarını da götürüp devam ettirdiklerinden, Kavaklıdere’de de bu el sanatları özellikle bakırcılık yaygındır. Ailelerin genişlemesi ve diğer yörelerden göç almasıyla, bakır ve kalaycılık üzerine gelişmiş bir kasaba haline gelmiştir.

Halkın geçim kaynağı, orman işçiliği, tarım ve hayvancılık, bakırcılık, kalaycılık olup, ilçeye bağlı Menteşe ve Çamlıbel Kasabası ile Nebiler Köyü’nde halıcılık ve halı pazarlama yapılmaktadır. İlçede seyyar esnaflıkla geçimlerini sürdürmekte olan kişilerin çoğunlukta olduğu gözlenmektedir. İlçe merkezi, kasaba ve köylerinde ikamet eden vatandaşların bir çoğunun evinde Isparta ve Milas halı tezgahları bulunmaktadır. İlçe merkezinde, turizme yönelik olarak bakır süs eşyaları, hediyelik, antik bakırcılık gibi kollara yönelik olarak üretim yapılmaktadır.

İlçe sınırları içerisinde 11 adet mermer fabrikası, 13 adet faal mermer ocağı ve 9 marangoz atölyesi bulunmaktadır.

İlçe merkezine 15 km. uzaklıkta Derebağ Köyü’ne bağlı Kapraklar Mahallesi’nde Karia ve Roma dönemlerine ait antik şehir kalıntıları bulunmaktadır. Ayrıca Çamlıbel beldesinde ise antik tiyatro kalıntısı vardır. Kültür Bakanlığınca belirli ölçüde her yıl kazılar devam etmektedir.

Menteşe Beldesi Yerküpe Yaylası Beşpınar’da Geleneksel Yağlı Pehlivan Güreşleri yapılmaktadır. Burada bulunan asırlık çınar ağaçları ile güreş meydanı altında bulunan mağara, Kültür Müdürlüğü’nce koruma altına alınmıştır. İlçede, özellikle yaz aylarında piknik ve mesire yeri olarak kullanılan “Gökçukur Yaylası” bulunmaktadır.

İlçe Tarım Müdürlüğü tarafından projesi yapılarak Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı’nca süt inekçiliği, koyunculuk gibi hayvancılık projeleri üretilmiş olup, ayrıca Zeytin, Ceviz, İncir, Kiraz fidanları dağıtımı yapılmıştır.

İlçede Adliye Teşkilatı, Milli Eğitim Müdürlüğü, Orman İşletme Müdürlüğü, Tarım Müdürlüğü, Tapu Sicil Müdürlüğü, Müftülük, Nüfus Müdürlüğü, Malmüdürlüğü, Özel İdare Müdürlüğü, Kadastro Şefliği, Sağlık Grup Başkanlığı, Posta İşletme Müdürlüğü, TEDAŞ Şefliği, Ziraat Bankası ve İlçe Jandarma Komutanlığı mevcuttur.

İlçede Polis Teşkilatı ve Askerlik Şubesi Başkanlığı mevcut değildir. İlçede asayiş hizmetleri 04.10.1999 tarihine kadar, Yatağan Jandarma Komutanlığı’na bağlı Kavaklıdere Jandarma Karakol Komutanlığınca yürütülmüş, bu tarihten sonra ise hizmet binası tamamlanan İlçe Jandarma Komutanlığı tarafından yerine getirilmektedir.

İlçe merkezi ile kasaba ve köylerinde 12 ilköğretim okulu ve 1 lise ile eğitim- öğretim hizmeti verilmektedir. İlçe merkezi, kasaba ve köylerinde 1.430 öğrenci öğrenim görmekte olup, okuma yazma oranı % 95’dir.

İlçede Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğünce Menteşe Kasabası’nda halıcılık, ilçe merkezinde de bilgisayar, boyama, saz, ağaç biblo gibi Meslek Edindirme ve Beceri Kazandırma Kurslarına devam edilmektedir.

Kavaklıdere Belediyesi’nde 15 memur ve 1 kadrolu işçi görev yapmaktadır. 2003 bütçesi 1.390.000.000.000 TL olarak belirlenmiştir

KÖYCEĞİZ

Köyceğiz İlçesi Akdeniz ve Ege Bölgeleri’nin birleştiği yerde, Muğla–Fethiye Karayolu’nun 60. km.’sinde, zengin doğal güzellikler ve narenciye bahçeleri içinde, sakin bir turistik beldemizdir. İlçe, adını aldığı Köyceğiz Gölü’nün kuzeyinde kurulu olup, 1.758 Km2 yüzölçümündedir.

İlçe, Tarihçi Herodot ve Coğrafyacı Strabon ile Şair Homeros’a göre, M.Ö. 3000 yıllarında Karlar ve Lelegler tarafından iskan edilmiştir. Çevrede bu devirlere ait bulunan şehir kalıntıları, kaleler, su kemerleri, zirai teraslar ve çok sayıda kaya mezarı bunu kanıtlamaktadır. Köyceğiz Gölü’nün sahille birleştiği bölgede kurulan Kaunos şehri Karia’nın önemli limanlarından ve ticaret merkezlerinden birini oluşturur. Kaunos, daha sonra İskender’ in hakimiyetine girmiştir.

Menteşeoğulları, bölgenin fethini Selçuklu Sultanı II. Mesut adına 1291 yılında yaparak Bizans’ın elinden almışlardır. İlçe, Hurşit Paşa zamanında Yüksek Kum köyü olan yere nakledilerek bugünkü ilçe merkezi oluşmuştur. Köyceğiz, İstiklal Savaşı’nda düşman saldırısına uğramış olup, 1919 yılı sonunda Tahirağazade, Müftü Mehmet Zeki Efendi, Osman Ağa ile Hacı Osman Efendi ve Tevfik Beylerin öncülüğü ile Kuva-i Milliye Teşkilatı kurularak yurt savunmasına katılmıştır.

İlçe nüfusunun % 85’i köyde yaşamakta olup geçimini tarım, hayvancılık, ormancılık, turizm ile sağlamaktadır. İlçenin en büyük gelir kaynağı tarımdır. İlçede polikültür tarım yapılmakta olup, iklim ve coğrafi yapı birçok ürünün yetiştirilmesine elverişlidir.

İlçenin diğer bir geçim kaynağı, gezginci arıcılıktır. Köyceğiz Gölü ve gölü Akdeniz’e bağlayan Dalyan Boğazı’nda kefal balığı üretimi yapılmaktadır. Beyobası beldesinde alabalık tesisleri kurulu olup, üretimini sürdürmektedir.

İlçede 3 adet narenciye yıkama, mumlama, standardizasyon ve paketleme fabrikası kurulu olup, ihracatlar buradan yapılmaktadır. Ayrıca ilçenin adını taşıyan Köyceğiz Köyü’nde tarım alet ve makineleri üreten bir fabrika bulunmaktadır.

İlçenin Sultaniye Köyü’nde mevcut olan Sıcak-Soğuk Termal Kaplıcaları, sağlık turizmi bakımından önemli bir merkez teşkil etmektedir. Diğer taraftan Yayla Köyü ve kuzeyindeki Gökçeova, safari turizmi ile ilgi görmektedir. Çandır Köyü Horozlar mevkiinde çamur banyoları ve tesisleri bulunmaktadır. İlçenin Akdeniz kıyısında bulunan şirin köyü Ekincik, uzun plajı, nefis koyu ve yat limanıyla, su sörfü, su kayağı ve yüzme için elverişli yerlerden biridir.

Köyceğiz Gölü, Dalyan Kanalı, kaplıca ve çamur banyoları, 10 km. uzaklıktaki 800 m. rakımlı Ağla Yaylası, Şelale, Yuvarlakçay görülmeye değer yerlerdir. Dalaman Çayı, rafting ve trekking için önemlidir. Ağla Yaylası için yayla turizmi çalışmaları sürdürülmekte olup ayrıca göl çevresinde, Köyceğiz-Dalyan arasında bisiklet parkuru için alt yapı çalışmaları yapılmaktadır. Köyceğiz ve çevresinin toplam konaklama kapasitesi, 521 oda ve 1.135 yataktır.

Köyceğiz Gölü’nün batısında Ölemez Dağı doğusunda Sultaniye Köyü sınırları içinde, kıyı boyunca çok sayıda termal kaynaklar vardır. Turizm ve Sağlık Bakanlığı’nca uzmanlara yaptırılan araştırma ve incelemeler sonucu çok sayıda ılıca-kaplıca ve içme kaynakları tespit edilmiştir. Bu termal kaynakların en önemlileri ve sağlık amaçlı olarak işletilenleri, Hasan Çavuş Ilıcası ve Kokar Girme denilen kaplıcalarıdır.

Sultaniye Kaplıcaları’nın tarihi çok eskilere dayanmaktadır. Milattan önceki yüzyıllardan itibaren bir şifa yurdu olarak işletilmiştir. Roma, Bizans, Osmanlı ve Selçuklu döneminde halkın hizmetine sunulmuştur. Roma döneminde 400 hastaya aynı anda hizmet verecek kadar gelişmiş bir hastane durumundaydı. Kaynaklara göre, hastanenin girişinde “Tanrılar adına buraya ölüm giremez” diye yazılmıştır. Ölemez Dağı da adını kaplıcalardan almıştır.

Köyceğiz Gölü Akdeniz Bölgesinin batı ucunda, ilçe hudutları içerisinde, suyu kükürtlü ve acı bir göldür. Gölün, önü alüvyonlarla tıkanmış eski bir körfezden türediği sanılmaktadır. Yüzölçümü 54 Km2’dir. Denizden yüksekliği 8 m., derinliği ise 15-150 m. arasındadır. Kuzeyde dağlık alandan inen kısa derelerle ve suyu bol kaynaklarla beslenen göl, fazla suyunu Dalyan Boğazı ile denize boşaltır. Hemen her zaman sakin olan gölde, yılın 8 ayında su kayağı yapılması mümkündür.

Merkez nüfusu 7.523 olan Köyceğiz’in toplam nüfusu 29.196’dır. İlçenin 2 beldesi ve 18 köyü bulunmaktadır.

İlçede okuma-yazma oranı % 99 olup 27 İlköğretim okulu, 4 ortaöğretim kurumu mevcuttur. Halk Eğitim Merkezi bünyesinde biçki, dikiş, trikotaj, kumaş boyama, bilgisayar, İngilizce, çiçekçilik ve el sanatları kursları düzenlenmektedir. İlçede 1 sürücü kursu, 1 dersane mevcuttur. Öğretmenevi 15 yatak kapasitelidir. İlçede Muğla Üniversitesi’ne bağlı Köyceğiz Meslek Yüksekokulu kurulmuş olup, bina sorunu giderildiğinde Seracılık ve Meyvecilik bölümleri ile öğretime başlayacaktır.

İlçede 40 yataklı Devlet Hastanesi’nin yanı sıra 3 Sağlık Ocağı ve 10 Sağlık Evi ile sağlık hizmetleri yürütülmektedir.

İlçe polis sorumluluk bölgesinde güvenlik hizmetleri toplam 52 personel ile yürütülmektedir. Köyceğiz İlçe Jandarma Komutanlığı 1868’te Köyceğiz Köyü’nde İlçe Jandarma Birliği olarak kurulmuş, 1888’te bugünkü yerine nakledilmiştir. 84 personel ile hizmet vermektedir.

Köyceğiz Belediyesi’nde 38 memur, 21 kadrolu işçi ve 75 geçici işçi görev yapmaktadır. 2002 yılı bütçesi 1.750.000.000.000 TL’dır.

İlçede kurulan Özel Çevre Koruma Müdürlüğü 24 personel ile hizmet vermektedir. Köyceğiz-Dalyan Çevre Koruma Projesi kapsamındaki Katı Atık Depolama tesislerinin inşaatı devam etmektedir.

MARMARİS

Antik dönemde Karialıların yaşadığı ve Physksos olarak bilinen Marmaris’ten ilk olarak tarihçi Heredot bahsetmektedir. Heredot’a göre kentin kuruluşu M.Ö. 3000 yıllarına kadar gitmektedir. Kent M.Ö. 7. yüzyılda Lidya, 6. yüzyıl ortalarında Pers hakimiyetine girer. M.Ö. 334’te Büyük İskender’in saldırısına uğrar. Onun ölümünden sonra kente sırasıyla Seleukoslar, Bergama Krallığı, Romalılar, Bizanslılar hakim olurlar. 13. yüzyılda Menteşeoğulları’nın zaptettiği Marmaris, 1451 yılında Osmanlı topraklarına katılır. Marmaris 1876’da ilçe olmuştur.

Marmaris, yurdumuzun güneybatısında Ege’nin Akdeniz ile kesiştiği noktada kurulan şirin bir kıyı ilçedir. Bölgenin coğrafi görünümünü dağlar ve iç içe girmiş koylar oluşturur. Kıyı şeridinin uzunluğu ve limanın doğal bir görünüm arz etmesi, Marmaris’i adeta bir yat cenneti haline getirmiştir.

Tipik Akdeniz ikliminin hüküm sürdüğü yörede doğal bitki örtüsü sık çam ormanlarıdır. Sadece Muğla yöresine özgü, kozmetik sanayi ve ilaç üretiminde kullanılan Sığla yağının elde edildiği Günlük ağaçlarına ve kısmen de turunçgillere rastlamak mümkündür.

Akdeniz iklimi etkisi altında olan bölgede yazlar sıcak ve kurak, kışlar ılık ve yağışlı geçer. Bölgede kışın dahi deniz suyu sıcaklığının 15 derecenin altına düşmemesi bütün yıl boyunca denize girebilmeyi mümkün kılar. Yatçılık ve su sporlarının yapılabilmesi için koşullar oldukça elverişlidir.

2000 yılı Nüfus Sayımı sonuçlarına göre toplam nüfusu 79.302 olan ilçenin merkezinde 28.660 kişi yaşamaktadır. İlçe nüfusu yaz aylarında 250-300 bini bulmaktadır. 13 köyü, 6 belediyesi olan Marmaris’in yüzölçümü 866 km2’dir.

Balıkçılık, sünger avcılığı, arıcılık, öteden beri yörenin belli başlı gelir kaynaklarını oluşturmaktadır. Ancak yurdumuzun doğal güzellik ve tarihi zenginlik açısından önde gelen yerlerinden olan ilçede, günümüzde en önemli gelir kaynağı turizmdir. İlçede 141 Turizm İşletme Belgeli, 654 Belediye İşletme Belgeli konaklama tesisi ve 63.153 yatak kapasitesi bulunmaktadır. Ayrıca 1.082 yatta 11.327 yatak bulunmaktadır.

Marmaris, turizmle ilk olarak Rodos adasından ilçeye gelen günübirlik turlar vasıtası ile tanışmıştır. 1960’lı yılların sonunda ev pansiyonculuğu, 1980’lerde ise yatırım teşvikleri ile beraber otel ve yat işletmeciliği gelişmiştir.

İlçede diğer önemli ekonomik faaliyet kolu olan seracılık, ilk olarak 1986 yılında Karacasöğüt Köyü’nde başlamış olup günümüzde 50 dekara ulaşmıştır. Plastik sera ve alçak tünelde domates, salatalık, fasulye, biber ve çilek üretimi yapılmaktadır.

Okuma-yazma oranının % 99 olduğu ilçede 17 ilköğretim okulu ve 4 lise bulunmaktadır. 558 öğretmen ile 10.234 öğrenciye eğitim-öğretim hizmeti verilmektedir. İlçede ayrıca 3 sürücü kursu, 2 dersane, 1 yabancı dil kursu, 1 bilgisayar kursu faaliyetine devam etmektedir.

İlçede 1600 seyirci kapasiteli, çim yüzeyli şehir stadyumunun yanı sıra 4 halı saha, 1 toprak futbol sahası, 4 basketbol sahası, 4 voleybol sahası, 7 tenis kortu, 1 yarı-olimpik yüzme havuzu ve 1.060 seyirci kapasiteli kapalı spor salonu mevcuttur.

Marmaris ilçesinde 2’si günlük olmak üzere 12 mahalli gazete yayınlanmaktadır. 7 adet matbaa vardır. Marmaris Müzesi’nde 10.803 eser, 161 taşınmaz kültür varlığı bulunmakta olup 2002 yılında müzeyi yaklaşık 500.000 kişi ziyaret etmiştir.

Sağlık hizmetleri 85 yataklı Devlet Hastanesi, 10 Sağlık Ocağı ve 30 Sağlık Evi ile yürütülmektedir. Ayrıca ilçedeki 3 özel hastanede toplam 185 yatak kapasitesi mevcuttur.

İlçe Emniyet Müdürlüğü toplam 208 personeli ile görev yapmaktadır. İlçe Jandarma Komutanlığı 5 karakoldan teşkil etmektedir. Toplam personel 190 kişidir. Ayrıca ilçede Sahil Güvenlik Grup Komutanlığı konuşlanmıştır.

Marmaris Belediyesi 1923 yılında kurulmuştur. 114 kadrolu personel ve 167 geçici işçi ile hizmet vermektedir.

İlçede mevcut önemli yatırımlar arasında, Marmaris Çevre Koruma Alt Yapı Tesisleri (MARİÇ-BELBİR) Projesi ve Hükümet Konağı inşaatı bulunmaktadır.












Biraz Uzun Oldu Ama Rep vermeyi ve teşekkür etmeyi unutmayalım

paylaşım için teşekkürler aylin repleri diğer arkadaşlara bıraktım