UYUŞTURUCU İLE YAŞAMAK
"Gerçek yaşam öyküsü..."
Benim burada sizlere bir şeyler anlatmak istememin en büyük sebebi çekmekte olduğum acılardır, çektiğim bu büyük acılar; hem maddi hem de manevidir ama insanı derinden yaralayan acılar elbette manevi olanlardır...
Şu an kan bağıyla bağlı olan yakınlarım bile benden nefret etmekteler ve bundan dolayı kimseyi suçlayacak halimde yok çevremdeki tüm insanlar haklı, çünkü bu güne kadar onların hepsini çok üzdüm...
Büyük umutlarla bırakacağımı söyledim, inandırdım hepsini ama ne var ki tüm inanışlar defalarca boşa çıktı...
1953 yılında İstanbul?da doğdum ilkokulu zorda olsa bitirdim. Daha sonra okumadım, dayımın yanında terzi çıraklığına başladım, bir şeyler öğrenip işe yarıyor olmak, ilk zamanlarda hoşuma gitmiyor değildi hatta haftalığımla eve ufacıkta olsa katkı yapmak, aferin almak büyük keyif veriyordu... Terzi dükkanında patronumun dayım olduğunu söylemiştim, akrabayız ya, meslek öğretiyor ya, bana kafasına göre haftalık verirdi, çaresiz katlanırdım.
Sonra mı? Sonrası ise çok klasik; büyümeye başladım ve gençlik heyecanıyla kulak asmaz oldum büyüklerin sözlerine, başıma buyruk olmaya başladım, ardından ilk sigara tecrübem geldi. Mahallemizde küçük boş bir arsa vardı, şimdilerde ise üzerinde koca bir gökdelen var... Bu şehirde yok olan her şey gibi oyunlarımızın doğduğu o boş arsada yok artık.
Oyunlarımızı oynadığımız o arsa ilk kötü alışkanlığıma da ev sahipliği yapmış oldu. Mahalle arkadaşlarımla gizli gizli sigara içmeye başladık, o gün kim babasının sigara paketinden sigara aşırırsa getiriyor ve hep birlikte o sigarayı içiyorduk.
UYUŞTURUCU İLE YAŞAMAK - 2
Günlerden bir gün aynı arsadayız, o zamanlar çok sevdiğim ama bana yaptığı zararları sonradan anladığım arkadaşımın biri çok heyecanlı geldi yanımıza ve ?bakın bende ne var? dedi, hep birlikte baktık biraz koyu yeşil siyaha yakın bir renkte naylon gibi bir şeye sarılı tanımadığım bir maddeydi, ilk kez gördüm ama defalarca ismini duymuştum.
Arkadaşım bitmeyen heyecanıyla anlatmaya başladı ?oğlum var ya bu? deyip hepimizi meraklandırdı, bu arada korkmadım desem yalan olur. Getiren arkadaşımız anlattı nasıl içileceğini, anlattıkları arasında bu maddenin kötülüğü bulunmuyordu, tabii böyle olduğunu maddeyi kullandıktan çok sonra anlamıştım. Kötü olduğunu, neler kaybedeceğimizi anlatsa hangimiz kullanırdık ki.!? Sigaraya benziyordu, zaten sigara alışkanlığımız olduğu için arkadaşımızın, ?sigara gibi bir şey? teklifini kabul etmemiz daha da kolay hale gelmişti. Ama içince anladım ne olduğunu? Sigaradan farklıydı, boğazımı acıttı, sonra ciğerlerimi. iki-üç dakika geçti geçmedi kendi kontrolümü kaybetmeye başladım, korktum; etrafımdaki hiçbir şey normal değildi tam olarak göremiyor, tam olarak duyamıyordum bir şeyler konuşuyorduk ama ne kadar manalı veya manasız farkında değildim... Saatin ne kadar ilerlediğini, normale dönmeye başlayınca fark ettim iki saat geçmişti, ağzımın kuruduğunu ve müthiş bir baş ağrısının başladığını hissettim... Arkadaşlarımın benle alay etmesini istemediğim için de kendimi sıktıkça sıktım. Şimdi anlıyorum ki, maddeyi kullanmak yada kullanmamak noktasında iradeden söz edilebilir ama kullandıktan sonra, maddenin kontrolü başladığında ben iradeliyim demek insanın kendi kendini kandırmasından başka bir şey değildir. Bu ilk uyuşturucu tecrübemi yaşadığımda 16 yaşındaydım, daha sonra zar-zor kazandığım paramın büyük bir bölümünü bu maddeye vermeye başladım...
Terzilikten öğrendiklerimin yeterli olduğunu sanmaya başladım. Böyle düşünmem dayımın beni dükkandan kovmasının başlangıcı oldu. Günlerden bir gün öğle paydosunda depo olarak kullandığımız kısımda içinde madde olan sigaramı hazırlayıp içtim tüm bunlar normal olan şeylerdi ta ki dükkanı yakana kadar... Depodan çıkıp çalıştığım bölüme geçtim, ütü yapmam gerekiyordu. Maddeyi içtikten sonra normal davranmak imkansızdır, zaten uyuşturucu niye içilir ki.!? Başladım ütümü yapmaya, madde aşırı derecede unutkanlık yapar, ben de maddeyi yalancı çıkarmamak için ütüyü yeni diktiğimiz takım elbisenin üzerinde unuttum. Bu derece unutuyorsun da bunları nasıl hatırlıyorsun? Diyebilirsiniz. Tam olarak hatırlamıyorum tabii ki, dükkan yanıp ta dayım beni işten kovunca dükkanı benim yaktığımı anladım.
UYUŞTURUCU İLE YAŞAMAK - 3
Ondokuz yaşına gelmiş biri olarak çalışmak zorundaydım, iş bulmak o kadar kolay değildi çünkü kötü bir üne sahiptim. Orada burada günübirlik nerede iş bulduysam çalıştım günü kurtardım mı karda sanıyordum kendimi, sanmanın hata olduğunu büyüdükçe anladım ama sanmaktan da bir türlü vazgeçemedim.
Daha çok para kazanma hırsı ile at yarışı işlerine karıştım, belli bir sermaye ile bu ortama girdim. Bu ortamdan kasıt tabii ki yasal olmayan yollardır. Kendimi at yarışı mafyasının içinde buldum etraftan beni tanıyanlar ganyan yerine parayı bana veriyor eğer yazdığı atlar gelirse ben onlara ganyandan daha fazla veriyordum. Doğal olarak; hangi atların geleceğini genelde ben bildiğim için yüzde seksen oranında ben kazanıyordum. Bunun adına ?Yarış harici bilet oynama? yöntemi deniyordu, bu gayri meşru yöntem bana iyi paralar kazandırdı desem de sanmaktan öteye gidemedim yine... Param nasıl akıyorsa cebime o zamanlar aynı hızla da geri çıkıyordu.
Çevrem ve ben ilk kez aynı düşünüyorduk; evlenmemin iyi olacağı, bu sayede hayatımın düzene gireceği. İşte bu iyi niyetli düşüncelerle 22 yaşında evlendim. İlk zamanlar evlilik bana çok iyi geldi, eşim madde içtiğimi bilmediği için mecburen daha az içmeye başladım, en azından evde içmiyordum. İlk başlarda eşim anlamadı madde içtiğimi ama daha sonra o da fark etti normal halimle, normal olmayan halim arasında ki farkı, ardından kavgalar başladı, buna bağlı olarak evimde daha az vakit geçirmeye başladım.
Evliliğimin altıncı ayıydı madde ile ilk tanışmamı sağlayan o zamanlarda ki en iyi arkadaşım bir süre önce başka bir maddeye başlamıştı, bundan benim haberim yoktu, ta ki bana yeni kullandığı maddeyi getirdiği o güne kadar. Kendisinin belirli bir işi yoktu ekonomik olarak özgür değildi ve yeni maddeye para yetiştiremiyordu, aklına iyi bir formül geldi; etrafında biri daha bu yeni maddeyi kullanırsa, bulması daha kolay olabilirdi ve bu niyetlerle beni bu madde ile tanıştırdı. O zamanlar anlayamıyorum yapılanları, gençliğimizin verdiği heyecanla daldan dala uçuyoruz. İlk madde de tat vermiyordu artık eskisi gibi, diğer adını duyduğum uyuşturucular nasıldı acaba?
İşte bu merak ve arkadaşım sayesinde; yeni uyuşturucunun içinde buluverdim kendimi, ilk olarak burnumdan aldım bu maddeyi, müthiş bir baş dönmesi ve kusma hissi belirdi... Delikanlıyız ya madara olmamam lazımdı arkadaşıma, sıktıkça sıktım kendimi ama dayanmak ne mümkün sonunda bir güzel kustum sonrasını ise pek hatırlamıyorum...!
Bir iki derken baktım ki her gün arıyorum bu maddeyi ben hala bırakırım havalarındayım ?ne olur ki istediğim zaman bırakırım? diyordum. Yeni maddeyi ilk getiren arkadaşım kesenin ağzını açmam gerektiğini söyledi, çünkü bu madde nereden satın alınır, o biliyordu.
UYUŞTURUCU İLE YAŞAMAK - 4
Günler günleri takip etti, tam anlamıyla bu maddenin bağımlısı olmuştum işlerimi takip edemez hale gelince param azalmaya, paramın azalması ile birlikte dostlarım azalmaya başladı. Karımın evi terk ettiğini söylememe, bilmem gerek var mı? Sonra bir de baktım ki ben ve bu yeni madde, etrafımda başka da bir şey kalmamış. Bağımlı hale gelen bir insanın düzenli bir yaşantı sürmesi olanaksızdır. Bir süre sonra; işsiz biriydim evde ne var ne yok satmaya başladım... Maddenin ihtiyacını hissetmeye başladığımda beynimin verdiği tek emir, uyuşturucunun verdiği; beni bul! oluyordu ve her ne pahasına olursa olsun beynim maddeyi bulmamı emrediyordu. Vücudumun ağrımayan noktası kalmıyor, tuvaletimi bile tutamıyorumdum, yeme-içme gibi isteklerim aç-susuz bile olsam gerçekleşmiyordu. En sevdiklerimi bile gözüm görmüyordu, gerçi bu safhaya gelmiş bir bağımlının sevdiği olmaz ama... En azından annem kalmıştı çevremde, O?nu dahi gözüm görmüyordu, varsa-yoksa uyuşturucu ve onun verdiği emirler!..
Kısacası; güzel olarak nitelendireceğiniz ve sevgiyle sarılacağınız hiçbir şey kalmaz etrafınızda, varsa-yoksa BAĞIMLI OLDUĞUNUZ MADDE !?
Çektiğim acıları sakın abarttığımı sanmayın anlattıklarım yaşadıklarımın onda biri bile değil! Bu arada diyebilirsiniz ?be adam bu maddeyi bırakmayı hiç mi denemedin? ?Denemez olur muyum hem de defalarca sayısız kez tedavi olmak için çabaladım, çektiğim o acılardan sonra kullanmadım maddeyi, ama bir baktım ki benim tek çevrem bağımlı insanlardan oluşmakta bazen gururla gittim bağımlı olan arkadaşlarımın yanına, bakın ben maddeyi bıraktım diye... Yanlarına gittiğimde beynim; maddeyi bul! diye emir vermeye başlıyordu, arkadaşlarımda; ?iç canım bir tane, bak zaten istediğinde bırakıyorsun? diyorlardı. Bu kurdukları cümle öyle sinsiydi ki, ben tekrar kullandığımda para kaynağı olmaya devam ediyordum ve öyle bir madde ki bu dayanamıyordum ?hop bir deneme daha, yuvarlanıyordum maddenin içine, ta ki diğer bırakma macerama kadar...
UYUŞTURUCU İLE YAŞAMAK - 5
Bağımlı hale gelen bir insanın tüm yaşantısı değişir, ilk başlarda madde ile kurulan o yalancı dünya sizi aldatmaya başlar artık normal bir insan değilsinizdir. Hayatınızda düzen adına hiçbir şey kalmaz cinsel hayatınız bile ortadan kalkar. O noktadan sonra normal bir insan olmak için yapacağınız tek şey bağımlı olduğunuz maddeyi almaktır. Aldıktan sonra kısıtlı bir süre normal insan olursunuz. Bu normal halinizde maddeyi bırakmanın yollarını arar, sevdiklerinizi ne çok üzdüğünüzü düşünürsünüz, yani normal bir insanızdır o an, ama çok sürmez bu durum.
Maddenin etkisi azaldıkça bunalıma girersiniz. Çünkü etkisi geçtikten sonra iğrenç bir şekilde arama isteği belirir, önce para bulacaksın, paran yoksa ne yapıp edip bulacaksın, gerekirse kendini bile satacaksın! Erkek yada kadın olman fark etmez! Yani ne pahasına olursa olsun maddenin parasını bulacaksın. Parayı bulmakla iş bitmiyor maddeyi satın alacağın kişiyi bulmak, en az parayı bulmak kadar önemli işin en onursuz tarafı da madde satıcısına yalvarmaktır ?( onur mu o da ne? Bende kalmadı ki! )? Aman ha! Birde paran eksikse hapı yuttun, asla satın alamazsın ihtiyacın olan maddeyi, işte o zaman hem yalvarır hem de kıvranırsın acıdan...
Yaşadıklarımın hepsiyle bir kitap yazılır, yaşadıklarımı anlatacak kelimelerin başında gelen PİŞMANLIK kelimesi galiba anlamsız kalıyor yaşadıklarımın yanında.!? Allah düşmanımı dahi bağımlı yapmasın! Bunu çok samimi söylüyorum. Ben şu anda yaşayan bir ölüyüm, toplumda hiçbir şeye olumlu bir katkım yok, en azından, burada hayatımdan sunduğum ve tamamen gerçek olan bu anlattıklarımın; uyuşturucuya yeni başlamış yada hiç uyuşturucu ile tanışmamış insanlara faydalı olmasını temenni ediyorum.
Maddeler hayatıma girdiği andan itibaren kendim dahil hiçbir insana ufacık bir faydam olmadı size bunun aksini söyleyen olursa sakın inanmayın.
Bağımlı olmak onursuz ve boş bir yaşama atılan adımdır.!
